De tijd vliegt; week twee alweer!

Deze week waren we een stuk beter voorbereid en hebben we voor heel de week een programma uitgeschreven om te gaan doen met de kinderen. Het thema van de week was huisdieren waarbij het lesprogramma van de week er iedere dag ongeveer hetzelfde uitzag alleen waren de lessen gebaseerd op andere dieren. Een voorbeeld van hoe zo’n dag eruit zag was als volgt. We hebben als huisdier de kat gebruikt, waarbij we uit hebben gelegd wat een kat is, we de kinderen het woord CAT hebben laten spellen, we ze een kat hebben laten vouwen met vouwpapiertjes, ze een tekening van een kat in hebben laten kleuren, een verhaal over een kat hebben voorgelezen en liedjes over katten gezongen hebben. Had ook echt een succes geweest voor oude kattenvrouwtjes bedenk ik me nu ik het zo typ...

Opvallend is wel dat de meiden uit onze klas al stereotypisch opgevoed lijken te worden om een vrouw te zijn. Wat inhoudt dat wanneer ze vrij mogen spelen de lippenstiftjes uit de tassen verschijnen en de ballenbakballen in hun shirt gestopt worden. En dan te bedenken dat ik op mijn sodemieter kreeg van mijn broer toen ik 12 jaar was en een keer mijn zus haar make-up op wilde doen…. Daarbij vinden er thuis ook hele transformaties plaats waardoor meisjes ineens met een kilo extra ingevlochten haar binnenkomen. De jongens daarentegen spelen wel met de auto’s en houden occasionally wat vechtpartijtjes tussendoor... 1 van de kinderen heeft ook uitgevonden dat mijn kuit toch wel leuk heen en weer zwabbert als je er tegen aan duwt, wat erg goed is voor mijn ‘dikke benen’ complex… En mijn multitasking skills zijn weer aangesterkt door tegelijkertijd te proberen te puzzelen en klant van de lokale kapper te spelen. Verbazingwekkend hoe goed de meiden op deze leeftijd al kunnen vlechten!

Ondanks dat we op school veel leuke dingen hebben meegemaakt een we redelijk gewend zijn aan being in de townships, was er deze week toch een reality check en een moment waarop we allemaal een naar gevoel kregen. Donderdagochtend kwam er een man op onze school met een blaadje met een foto van een kindje dat vermist is en de vraag of wij dit kindje ergens hadden gezien. Het kind is net zo oud als de kinderen in onze klas, en zijn lachende kopje zorgde voor een ommekeer in mijn maag. Ondanks dat ik geen geloof aanhang, bid ik diep van binnen dat dit kindje veilig en wel terug gevonden zal worden.

Nu het einde van de week nadert is het wel heel belonend om te zien dat de kinderen, in tegenstelling tot de eerste keer dat er een verhaaltje voorgelezen werd, nu werkelijk voor het verhaaltje gaan zitten en zelfs vragen of we extra verhaaltjes willen lezen. Zeker als je bedenkt dat in de 16 uur die we vorige week op school gespendeerd hebben het ons niet gelukt is om de kinderen zelf stil te krijgen zonder de hulp van de lokale lerares. Nu hoeven we alleen maar een boek te pakken en de kinderen gaan al zitten. Vooral ook de kleine dingen geven voldoening, zo kreeg ik bijvoorbeeld een spontane lach op mijn gezicht bij het zien van een meisje die het lukte om in haar eentje een stuk van de puzzel te maken die ik daarvoor samen met haar gemaakt had. Het mooie was dat ze toen nog totaal geen idee had hoe het moest en dat het ons zonder verbale communicatie gelukt is om haar te leren puzzelen, dat je gelijke vlakken moet zoeken en dat je puzzelstukjes kunt draaien om ze te laten passen. Of het warme gevoel dat ik van binnen kreeg toen een meisje die pas 1 week naar onze school komt en alleen maar stil in een hoekje heeft gezeten ineens tegen me kwam praten en met me kwam spelen!

Om de week op school goed af te sluiten hebben we een christmas party gehouden, waarbij we de kinderen een zakje snoep met een armbandje (in stukken geknipte oranje veters die ik mee had genomen) gegeven hebben. Daarbij hebben we de kinderen met verf handafdrukken laten zetten op t-shirts en in mijn travelboek, om dat iniedergeval als herinnering mee naar huis te nemen.

Naast alles wat we meegemaakt hebben op school hebben we deze week veel vrije tijd gehad, omdat er bijna geen sportlessen meer zijn doordat de oudere kinderen al vakantie hebben. Daarbij hoefden we ook geen dish-up meer te doen en waren we zo slim geweest om onszelf deze week nergens voor op te geven, waardoor we nog meer zeeën van tijd hadden. We hebben opnieuw de bioscoop bezocht, maar deze keer een film die bij niemand echt in de smaak viel, wat opnieuw resulteerde in slapende mensen. Fantastic Beasts; and where they came from. Een film die plaatsvind in dezelfde setting als Harry Potter, maar die eigenlijk niets met Harry Potter te maken heeft (behalve dat Hogwarts en Dumbeledore 1 keer benoemt worden). Best teleurstellend als mensen heel de week tegen je gezegd hebben dat het ‘een Harry Potter film’ is. Dus bezoek de film en hou in je achterhoofd dat het geen Harry Potter is en misschien is het dan wel een topfilm!

Okay now let me tell you, maybe I am going to emmigrate… Het surfen en skateboarden langs de kust hebben me verliefd doen worden op de zee van Kaapstad…. Het geluid en het uitzicht over het water, het gevoel van de golven, zelfs het vallen van mijn surfboard geven me zo’n kick dat ik het idee krijg dat er op dat moment niets beters is op de hele wereld dan hier te zijn. En het lukt me al aardig om te blijven staan op mij surfboard wat, mij met mijn competitieve aard, natuurlijk nog een veel grotere kick geeft! I would do anything to be able to do this at home too! Misschien dan maar de lotterij winnen en een tweede huis in Zuid-Afrika kopen, and while we’re at it misschien dan ook maar een privéjetje! Het skateboarden lukt me ook al aardig, ik ben nog net niet overreden door auto’s en ook nog niet plat op mijn gezicht gegaan, behalve dan bijna toen ik te geobsedeerd was van het uitzicht over de zee...

En nu is het dan zover; SKYDIVEN!

Wish me luck! :)

Liefs, Cindy