6 weken voorbijgevlogen!

Het nieuwe jaar ben ik begonnen met een vroege work-out gevolgd door een kerkdienst. Aangezien ik een nieuwjaar nog nooit met een kerkdienst begonnen (en uberhaupt de kerkdiensten die ik heb bijgewoond in mijn leven op 1 hand te tellen zijn), zie ik het dit jaar dus maar als mijn troef voor een gelukkig en mooi 2017!

Maandag was het heerlijk weer hier en zijn we naar de Botanical garden gegaan. Dit was een groot park, met verschillende tuinen vol met rotsen, kruiden en vlinders en met als hoogtepunt een waterval. Je kon vervolgens ook nog een mooie klimroute lopen, maar aangezien die 2.5 uur zou duren en je je al rot zweette als je in de schaduw op het gras stilzat hebben we besloten dat maar niet te doen. Dus als goed alternatief zijn we toen maar een ijsje gaan eten!

Dinsdag was het dan eindelijk tijd om kennis te maken met één van de vrijwilligersorganisaties waar ik misschien iets voor zou kunnen betekenen. Deze organisatie heet African Food For Thought (AFFT) en hun doel is om kinderen op scholen te voorzien van eten. AFFT is een non-profit organisatie, gedreven door vrijwilligers die werken naar voedselzekerheid voor meer dan 15,000 kinderen in Johannesburg. Door de jaren heen hebben zij ondervonden dat van kinderen die voldoende voorzien worden van eten de schoolopkomst en mentale concentratie verbeterd. Dit doorbreekt de cyclus van armoede en moedigt kinderen aan om gebruik te maken van de kans die zij krijgen om naar school te gaan. De organisatie doet op dit moment erg goed werk door scholen te voorzien van voedzaam eten Dit houdt op sommige scholen in dat ze die uberhaupt van eten voorzien, maar ze ondersteunen ook scholen door gevarieerd eten aan te bieden naast de pap die ze normaal alleen maar krijgen. Dit is erg belangrijk aangezien in de pap die de kinderen krijgen niet genoeg en veelzijdige voedingstoffen zitten om zich gezond te kunnen ontwikkelen. Daarnaast monitoren zij de kinderen in samenwerking met de scholen zelf om te kijken of zij thuis wel genoeg voeding krijgen. Indien dit niet het geval blijkt te zijn bieden zij een voedselplan aan aan het gezin om te zorgen dat zowel het kind als het gezin te eten krijgen. Daarnaast hebben zij nog een programma lopen om kinderen uit bovenstaande programma’s te motiveren om verder te studeren. Zij hebben hiervoor een fonds opgestart om hen financieel te ondersteunen wanneer zij ervoor kiezen om te gaan studeren. Ook ondersteunt de organisatie scholen door onder andere speelplaatsen aan te leggen en klaslokalen op te knappen. De organisatie ondersteunt inmiddels 17 scholen en 140 gezinnen, wat inhoudt dat door hen 15,000 kinderen in Johannesburg voorzien worden van voedsel.

Als ik iets geleerd heb tijdens mij afgelopen weken als vrijwilliger is dat het de structurele veranderingen zijn waar naartoe gewerkt moet worden. Vrijwilligersorganisaties zijn super en vrijwilligers zijn fantastisch, maar vroeg of laat gaan vrijwilligers weg en kunnen vrijwilligersorganisaties ook niet meer/genoeg bieden. Het is de bedoeling om kinderen, scholen en gemeenten de tools te geven om zichzelf te kunnen ontwikkelen, onderhouden en ondersteunen. Dat is hetgeen wat mij erg aantrekt in AFFT. Zij proberen echt structurele veranderingen door te voeren door de gemeente te betrekken in hun programma’s. Dit heeft ervoor gezorgd dat de gemeente nu ook een aantal scholen van voedsel voorziet en AFFT is langzaam bezig om de scholen van de door de gemeente gestelde eisen te voorzien zodat de gemeente zelf steeds meer scholen kan ondersteunen in het voorzien van eten.

Ik ben zelf naar het kantoor van AFFT geweest en we hebben een crèche bezocht die zich middenin een township bevindt. De crèche was voor mij erg herkenbaar, omdat het erg lijkt op de scholen die ik in Kaapstad heb gezien en waar ik gewerkt heb. Door de vakantieperiode waren er alleen nog geen kinderen. Aanstaande wek zal ik nog beter kennis gaan maken met deze organisatie en zal ik hopelijk een handje kunnen helpen met de mooie programma’s de zij hebben lopen.

Woensdag was het eindelijk tijd om naar het vernieuwde rhino and lion park te gaan. Iedereen rijdt hier met zijn eigen auto door het park heen, dwars tussen de bambi’s, pumba’s, zebra’s en leeuwen in. Aangezien je je kunt voorstellen dat het niet lekker een vlak weggetje is, was het goed dat ze hier allemaal in grote auto’s rijden en dat we dus met Jaap z’n grote laadbak auto zijn gegaan, want mijn suzukietje swift had het al gauw begeven ben ik bang…. (Of de eerste beste leeuw was gewoon dwars door m’n autootje heen gesprongen, om een lekker hapje Cindy te nemen…). Een voordeel voor ons was dat we precies rond het etenstijd van de leeuwen in het park aankwamen, waardoor we niet het kilometers grote park af hebben hoeven zoeken, maar gewoon konden wachten tot ze hun lekkere karkas op kwamen smikkelen. Het was wel grappig om de leeuwen hiërarchie te zien, wat inhield dat in een groepje van 3 vrouwtjes en 2 mannetjes, 1 mannetje begon met eten terwijl de anderen toekeken en dat pas 20 minuten later (toen dat hele ding al bijna op was) de rest van de groep pas mocht eten. Na het zien van de wilde honden, witte leeuwen en de giraffe hebben we nog kennisgemaakt met Annabelle de cheetah en het feit dat zij zo’n 120 km per uur kan sprinten, wat mij bijna op het idee brengt om de volgende keer dat ik een honk probeer te stelen ook op handen en voeten te rennen. Daarbij heb ik geleerd dat de cheetah die zwarte strepen om haar ogen heeft zodat dat zij minder last heeft van zonlicht in haar ogen, wat vervolgens ook het bewijs is dat de eye-black in softball dus niet alleen maar een mode-statement is ;). Wel knap dat ik hersenen zo geprogrammeerd zijn dat een informatie-uurtje over een cheetah mij alleen maar aan softbal doet denken… Misschien toch ontwenningsverschijnselen?

Donderdagochtend was het tijd om weer een paardrijlesje te krijgen, en dat heb ik geweten. Het paard waar ik op reed, Red, had er niet zo heel veel zin in. Dit hield in dat we een uur lang continue alleen maar in een drafjes reden en ik had de vorige keer volgens mij al uitgelegd dat een drafje erg lekker is voor de bilbotten, maar niet heus…. Dus dat heb ik nog 3 dagen gevoeld! Vervolgens was het de bedoeling dat we naar de burma bridge zouden gaan, een hangbrug die je over moet lopen met een tokkelbaan en een giant-swing waar je eerst meters naar beneden valt om vervolgens heen en weer te schommelen. Ik heb uiteraard namelijk weer een adrenaline kickje nodig!  Maar helaas was het niet open en hebben we op zaterdag en zondag zulk slecht weer gehad dat het deze week helemaal niet door kon gaan. En niet lachen, want sinds ik hier ben heeft het op ongeveer 6 dagen (van de 16) na iedere dag geregend met stortregen en al. Daar gaat mijn doel om iedereen jaloers te maken met mijn bruine huidje, want geloof het of niet in Kaapstad begon ik eindelijk bruin te kleuren in plaats van alleen maar rood!

Dus hebben we zaterdag maar besloten om wederom naar de film te gaan, deze keer naar Sing. Best een leuke film als je een bril hebt om het in 3d ook werkelijk te kunnen zien. Helaas hadden ze bij de kassa niet aangegeven dat het een 3d film was en hadden we dat zelf ook nergens gezien. Dus we hadden de keuze om kotsmisselijk te worden, alleen naar de film te luisteren aangezien er toch alleen maar gezongen wordt, of om alsnog brillen te gaan halen. Uiteindelijk toch een beetje zonde van het geld om niet te kijken, dus toch nog maar even brillen gehaald. Verder hebben we de afgelopen week nogmaals 3 keer gebraaid, wat inhoudt dat ik in de 2,5 week dat ik hier nu ben meer vlees naar binnen heb gewerkt dan wat ik normaal in 6 maanden in Nederland zou eten.

En toen was het alweer het einde van mijn 6de week in Zuid-Afrika… Vanochtend hadden we wederom een kerkdienst. En omdat ik over 1.,5 week alweer richting Nederland vlieg, zijn we begonnen met het ontwenningsproces van Zuid-Afrika en het acclimatisatieproces van Nederland (wat de weergod inmiddels al dagen aan het doen is…) en hebben Jaap en Wilma me meegenomen naar de windmolen om een lekker wafel te gaan eten.

Aankomende week ga ik een kijkje nemen op de King’s school West Rand, de school waar ik 7 jaar geleden als uitwisselingsstudent een week op school heb gezeten. Daarbij ga ik uiteraard naar AFFT toe om te kijken of ik daar een handje kan helpen, waar ik ontzettend veel zin in heb!

Liefs Cindy

Wist je dat…:
- Er net als 7 jaar geleden, nog steeds mensen bij de stoplichten staan te bedelen? Maar ik ben er nu pas achter gekomen dat automobilisten een tactiek hebben bedacht om ze te vermijden door een paar meter voor de stopstreep te stoppen en een stukje op te kunnen trekken wanneer de bedelaars bij hun auto komen. Uiteraard heb je ook altijd mensen die daar niet zo goed over nadenken en die zowat midden op het kruispunt terecht komen en dan nog moeten wachten tot hun stoplicht op groen springt. Het geluk wat ze hebben is wel dat het stoplicht aan de andere kant van het kruispunt staat zodat ze nog wel kunnen zien wanneer het stoplicht op groen springt.
- Je hier gewoon een Green card om in Amerika te mogen wonen kunt winnen in de loterij? Even serieus, hoe belachelijk is dat… Laat aan de andere kant wel zien dat mensen hier het nog steeds als een groot voorrecht/grote prijs zien om in Amerika te mogen wonen.
- Ik nog steeds moet wennen aan de schoonmaakster die mijn bestek, borden en bekers afwast, mijn kamers schoonmaakt en mijn kleren wast? Dat van de kleren wassen kan ik nog steeds niet echt accepteren, dus dat doe ik grotendeels zelf. Ik heb me wel gerealiseerd dat het voor haar echt haar werk is en een mogelijkheid is om een inkomen te hebben en dat dat voor mij inhoudt dat ik haar de mogelijkheid moet geven om haar werk te doen.
- Ik dadelijk koningin van het zelf-bak brood ben? Aangezien ik als verwende Nederlander het brood hier niet te eten vind, zijn we begonnen met het bakken van ons eigen brood en dat is best een succes!