Going down memory lane and creating new ones!

Wauw. Ik heb deze week mooie herinneringen op mogen halen, lieve mensen mogen ontmoeten, AFFT als organisatie leren kennen en lekker wat adrenalinekickjes opgedaan.

De mooiste herinneringen die ik op heb mogen halen waren tijdens mijn bezoek aan de highschool waar ik 7 jaar geleden een week als exchange student heb meegelopen. The King’s school West Rand is een privéschool die inmiddels bestaat uit een kindercrèche, lagere school, middelbare school en naschoolse opvang. Dit houdt in dat de school qua aantal gebouwen verdubbeld is met toen ik er 7 jaar geleden was. Gelukkig was het gebouwencomplex waar ik toen les kreeg, waar mensen ingepakt werden in tape en wc-rollen en waar de deuren gebarricadeerd waren met vuilnisbakken nog precies hetzelfde en kon ik nog steeds een voorstelling maken van hoe ik daar jaren geleden op het trapje zat om pauze te houden met mijn ‘studiegenootjes’. Er waren helaas nog geen kinderen en op 1 lerares na heb ik geen bekende gezichten gezien.

Dinsdagochtend ben ik meegegaan naar het kantoor van AFFT en heb ik alle geweldige medewerkers mogen ontmoeten. Na een korte meeting en wat afspraken over wat ik kon betekenen voor AFFT in die anderhalve week dat ik nog in Zuid-Afrika zou zijn, heb ik de medewerkers weer met rust gelaten zodat zij hun nieuwe jaar rustig op konden starten en ik lekker een middagje kon gaan shoppen . Want tja, mijn vrouwelijke kant komt zo nu en dan natuurlijk ook nog wel boven. Nu hopen dat het donderdag nog allemaal in mijn koffertje naar huis past…

Woensdag ben ik naar AFFT gegaan om deze keer ook werkelijk mijn handen uit de mouwen te steken. Ik heb een template gemaakt om biografieën van scholen te schrijven, ik heb kasten gereorganiseerd en ik ben heel de week (ook thuis) bezig geweest met het maken van collages van alle foto’s die AFFT heeft van kinderen, scholen en leraren om op te kunnen hangen in het kantoor. Na een ochtend bij AFFT was he3t tijd voor mijn dagelijkse work-out en dat heb ik geweten! Er was 1 work-out die ik tot nu toe nog niet had gedaan, omdat ik niet helemaal wist hoe ik die moest doen. Dus na wat navraag bij mijn broer, die de work-outs gemaakt heeft, begon ik vol goede moed! Dat was meteen het moment dat ik erachter kwam dat het waarschijnlijk mijn onderbewuste was die mij tot nu toe had tegengehouden om deze work-out te doen… Ik lag na de work-out (van gelukkig maar 30 minuten) met zuurstoftekort als een dweil op het graas. Gelukkig werd mij verteld dat het die dag ook erg benauwd was en dat we hier zo’n 1.5 km boven zeeniveau liggen waardoor je ook nog eens sneller buiten adem bent. Dus hopelijk toch nog een beetje in shape.. Woensdagavond kwamen wederom alle vrienden van de kerk eten deze keer was het onderwerp van gesprek ikzelf… Ondanks het feit dat ik niet echt graag in de belangstelling sta, gaf het me toch een redelijk goed gevoel om te worden omschreven als iemand met een goed hart, die makkelijk in contact komt met anderen en de natuurlijk gave heeft om de ander zich bijzonder te laten voelen door enkel te kunnen luisteren en interesse te kunnen tonen. Heb ik dan misschien toch de juiste studierichting gekozen?!

Doordat de vakanties eindelijk over waren kreeg ik donderdag de kans om eindelijk eens wat crèches en scholen te zien MET kinderen. Twee medewerkers van AFFT namen Stevie en mij mee op pad richting Tsephisong en Slovoville, twee townships rond Johannesburg waar zich de crèches Rethabile en Teletubbies (Ja ja, dat is dus internationaal) bevond. Vanaf het moment dat we de townships inreden leek het net of ik weer in Kaapstad was. De townships zien er hetzelfde uit en helaas geldt dat ook voor de crèches en de scholen… De twee crèches die we bezochten hebben waren binnen de radar van AFFT gekomen en wij gingen nu kijken of ze aanmerking kwamen voor ondersteuning. Beide crèches worden gerund door goedwillige vrouwen die hun uiterste best doen om kinderen op te vangen en zelfs proberen voor te bereiden op school. Ik ga nu proberen een plaatje te schetsen en dan mogen jullie proberen je voor te stellen in die omstandigheden voor zo’n 50 kinderen te zorgen:
- De leeftijd van de kinderen varieert van 0 jaar t/m 5 jaar
- De kinderen spreken verschillende talen en een hoop van de kinderen begrijpen geen Engels.
- Ouders betalen vaak geen of weinig schoolgeld
- De kinderen krijgen geen eten mee naar school, dus als school wil/moet je de kinderen eten geven
- De kookpitten doen het vaak niet of maar half
- Er is geen lopend water
- Een container in je achtertuin is het klaslokaal
- Geen flushing toilets, maar een gat in de grond die eens in de zoveel tijd uitgezogen moet worden
- Als je geluk hebt één of twee ‘teachers’ die je helpen
En dan daarbij nog de weersomstandigheden waardoor je je in de containers de moord stikt en de omgeving waardoor een gesloten hek om je het hele verblijf een must is. Gelukkig heeft AFFT aan beide scholen de optie geboden om te helpen in het voorzien van voedsel en daarbij te helpen bij alles wat de school nog meer nodig zou hebben. Het geluk, de blijdschap en vooral ook de opluchting was af te lezen van de gezichten van de vrouwen die de crèches runnen. De school die we vervolgens bezocht hebben geeft les aan 1725(!) kinderen, wat inhoudt dat ze klaslokalen te weinig hebben en klassen om de beurt buiten op het plein leskrijgen. AFFT heeft al kunnen zorgen voor 1 extra klaslokaal, maar om al het goede werk te blijven doen heeft AFFT echter wel sponsoren nodig. Voelen jullie de bui al hangen…? Ik heb na een hele week meegelopen te hebben met AFFT besloten dat dit een organisatie is waarvoor mensen geld zouden moeten willen doneren en dat dit dus een goed doel is voor deel van het fundraising money! Als ik mijn verhaal over AFFT een beetje heb kunnen overbrengen zoals ik het zelf ervaren heb, zijn jullie dit met mij eens!

Vrijdag was het tijd voor een adrenalinekickje en zijn we naar Paddle Power gegaan om te gaan abseilen en river raften. De bedoeling was dat ik met Stevie zou abseilen en in mijn eentje zou gaan raften, maar raad eens…. Uiteindelijk ben ik met zowel Stevie als Wilma(!)beide activiteiten gaan doen. We gingen abseilen vanaf een burg en ‘landden’ in een bootje met water en vervolgens zijn we gedropt met 3 boten en 3 begeleiders om te gaan raften. Na 1 minuut was ik al kletsnat, but who cares?! Een wilde rivier, een lekker zonnetje, een super mooie omgeving en een rock jump into the water made my day! (And messed up my work-out later that day…).

Na een heerlijk rustig dagje hadden we zaterdagavond een heel gezellig feestje bij ons overburen. Na een lekkere potjiekos, een soort van heksenketel met alles en nog wat erin (aardappels, groenten, vlees) en een amarula milkshakeje was het tijd om met de voetjes van de vloer te gaan. Er waren veel kinderen, waaronder vier weeskinderen die in huis genomen zijn door een alleenstaande vrouw. Wat was het heerlijk om met deze kinderen de cha-cha slide te dansen en als een paard te springen op gangnam style, om ze pitouettes te laten draaien terwijl ze lachen van oor tot oor! This really made my week! Waar de shuffle samen met Jaap ook zeker aan bijgedragen heeft! 

Zondag was mijn laatste kerkdienst en omdat de scholen allemaal eindelijk begonnen waren, was het nu volle bak en zat de kinderkerk ook helemaal vol. Dus uiteraard kwam het kind in mij naar boven en heb ik de kinderkerkdienst gevolgd! Vervolgens is het kind nog even boven gebleven en hebben ik met Jaap, Stevie, Lauren (een vrienden van Stevie) en Bruce (een vriend van Jaap en Wilma) de Burma bridge over gelopen. Dit houdt in dat je over een ravijn loopt op een stalen draad. Ondanks dat Stevie en Lauren het doodeng vonden zijn ze toch het draad opgelopen. Vervolgens was het mijn beurt en dacht ik ‘dat doe ik wel even’. En dat deed ik op de heenweg ook, totdat op de terugweg de jongen die er werkte het leuk leek te vinden om de kabels heen en weer te bewegen en Bruce en ik bijna horizontaal kwamen te liggen. Maar hé, ik had zelf om een adrenalinekick gevraagd toch?! Om het avontuur af te sluiten zijn we naar beneden getokkeld terwijl we genoten van de ontzettend mooie omgeving!

En dan zou je denken dat de week erop zat, maar daarentegen hebben we nog een mooi begin kunnen maken aan het Cedar mini project. Dit is het project waarvoor Wilma, Dianne en Michelle twee mini paarden gekocht hebben om feestjes te geven waarbij kinderen uit een weeshuis die jarig zijn geweest die maand uitgenodigd worden om met de paarden te knuffelen en te spelen. Vervolgens gaan ze allemaal naar huis met een eigen gebreid dekentje (er gaat niemand meer Wilma’s huis uit zonder bolletjes wol om te gaan breien) en een zelfgemaakt armandje (made by me ). Daarnaast willen ze kinderen (en eventueel volwassenen) die het zwaar hebben, om wat voor reden dan ook, uitnodigen om de mini’s te komen verzorgen of met ze te gaan wandelen aangezien bewezen is dat dit verschillende positieve effecten kan hebben op iemand. Hiervoor hebben Dianne en ik een observatielijst gemaakt om te kijken hoe kinderen reageren op de paarden en hebben we vandaag ook al iemand kunnen observeren. Het was super mooi om meteen al een klein effect te zien bij de persoon aan het einde van de observatie, waarbij Dianne en ik afzonderlijk van elkaar opgeschreven hadden dat de persoon aan het einde veel rustiger was, genoot van het samenzijn met het paard en meer zelfvertrouwen leek te hebben om met het paard om te kunnen gaan. Met andere woorden een goed begin van dit nieuwe goede idee!

En dan is het nu alweer mijn laatste week in Zuid-Afrika, nog 5 dagen genieten van het (inmiddels weer) mooie weer, de fantastische mensen en de breath-taking omgeving! En afscheid nemen? Daar spreken we nog even niet over…

Liefs Cindy