First week of voluntary work

Now let me first introduce you to our crew! :)

Basia: een super leuke Nederlandse chick die dezelfde sportactiviteiten en op dezelfde school vrijwilligerswerk doet als ik.
Lennart: Een achter aanrader voor all the single ladies in de omgeving van Soest. Hij doet ook dezelfde sportactiviteiten en doet vrijwilligerswerk op dezelfde school als ik.
Danique: Een super vlotte meid uit Nederland, die voor dit project al een hele wereldreis gemaakt heeft.
Maxime: Een gezellige Belgische jongen, want ja welke Belg is dat nou niet?! Daarbij zorgt hij er ook voor dat ik het Belgische accent waar ik de afgelopen jaren gewend aan ben geraakt niet teveel hoef te missen.
Eva: Een slimme meid uit Denemarken die ervoor zorgt dat we Engels blijven praten, wat goed is voor onze portemonnee.
Natuurlijk zijn er nog veel andere super leuke mensen waarmee we omgaan, maar zo hebben jullie een beetje een idee over wie ik schrijf in mijn verslagen.

Dinsdag was voor ons allen de eerste dag om naar de scholen te gaan en vrijwilligerswerk te doen, dus vertrokken we om 08.00 op weg naar onze school. Basia, Lennart en ik doen vrijwilligerswerk op ’Good Hope’, een school die redelijk nieuw is voor de organisatie en waar veel hulp geboden kan worden. Deze school bevind zich middenin een township (sloppenwijk), wat inhoudt dat alleen de autorit al indrukwekkend was met het uitzicht op huizen gemaakt van golfplaten en kinderen op blote voeten in een straat vol met glas. In eerste instantie werd ons verteld dat we leraren zouden assisteren bij kinderen t/m 12 jaar, maar toen we op de school aankwamen bleek dat het ging om een crèche met drie groepen, een babygroep, een groep met kinderen van 2/3 jaar oud en een groep met van 4/5 jaar oud. De school is een redelijk vervallen gebouwtje, met drie ruimtes waarvan 1 ruimte zonder licht en 2 ruimtes met lichtinval van de zon, stukjes vloerbedekking voor de kinderen om op te spelen en 3 tafeltjes waar de oudste groep aan kan gaan zitten om te schrijven of te tekenen. Ondanks dat dit armoedig klinkt heeft het schoolhoofd in de twee maanden dat de school bestaat ontzettend haar best gedaan om de school een beetje aan te kleden, door onder andere liedjes en leerzame posters op de muur te plakken. Voor ons de komende tijd de taak om zoveel mogelijk te proberen om de school nog verder op te kunnen knappen. Waarbij ik me vooral bezig zal houden met het verven etc. van muren en ik het maken van het licht aan iemand anders over zal laten…

We werden op de school met open armen ontvangen door de kinderen en de leraren. Het was voor ons wel een grote improvisatie om de kinderen van 08.30-12.00 bezig te houden aangezien wij dachten dat we kinderen t/m 12 jaar zouden hebben en deze uiteindelijk maar 4 jaar bleken te zijn. Maar door te zingen (pinguin song, head/shoulders/knee and toe) en door te spelen werd het uiteindelijk 12.00 uur en was de energie van ons alledrie helemaal leeggezogen. Als dode piertjes zijn we in de bus terug gestapt en hadden we echt even tijd nodig om alle gebeurtenissen en indrukken van die dag te verwerken. Stel je voor dat je vanuit je three-story house met een eigen toilet, eigen slaapkamer, eigen bed en volle kledingkast terecht komt in een wijk waar mensen met hun hele gezin één ruimte hebben waar ze droog kunnen slapen en verder door improvisatie proberen rond te komen en te zorgen voor hun kinderen. Dus dat was meteen reality check No 1.

Die middag hebben we door middel van de sportactiviteit skaten wel weer enorm veel energie gekregen, omdat er nieuwe kinderen waren (rond 12 jaar) die nog nooit op een skateboard gestaan hadden. Met behulp van ons en heel veel plezier konden zij (en ik…) aan het einde van de les in hun eentje al vooruit komen op hun skateboard. Na een bioscoopavondje waarbij de vermoeidheid bij meerdere mensen gezorgd heeft voor een nap tijdens de film zijn we ons bedje ingekropen om ons klaar te maken en tevens beter voor te bereiden op dag 2 op de school. By the way, Doctor Strange was een film bestaande uit een mix van Marvel films en Inception, waardoor ik mijn ogen wel open heb kunnen houden en het persoonlijk zelfs echt een vette film vond!

Onze tweede dag op ‘Good Hope’ ging een stuk beter, we hebben hondjes gemaakt van vouwpapiertje uit Nederland, veel liedjes gezongen, voorgelezen en het ABC-geoefend. Hetgeen wat vooral nog veel energie kost is de taalbarrière, waarbij wij Engels spreken en de kinderen de lokale taal genaamd Xhosa. Natuurlijk zijn we er ook achter gekomen dat we te maken hebben met kinderstreken en dat de kinderen soms wel degelijk weten wat je zegt, maar net alsof doen van niet…. Die middag hebben we zwemles gegeven in het zwembad bij ons verblijf. Kun je je voorstellen dat je 12 jaar bent, je in een omgeving woont waarbij grotendeels van het jaar de zon schijnt, het strand 5 minuten lopen is en dat je niet kunt zwemmen? Ondanks dat het antwoord op je vraag waarschijnlijk nee is, hadden alle kinderen die die middag naar de les kwamen nog nooit in hun leven gezwommen en waren ze zelfs bang voor het water. Toch mooi om dan de les te kunnen eindigen met alle kinderen die zelfstandig durven te drijven in het water!

Donderdag was een kerstmisfeestje op onze school, een hele happening aangezien dit inhield dat alle kinderen een hotdog, cake en een cadeautje kregen in plaats van een schaaltje pap. Het zien van de gezichten van de kinderen was goud waard en ik heb met voldoening de babygroep gevoerd met kleine stukjes hotdog en cake. En het was een topdag, aangezien het diezelfde middag eindelijk tijd was om te gaan surfen! Het was eigenlijk de bedoeling dat we surfles moesten geven, maar aangezien dit een groep was waarvan de kinderen al 2 jaar surfen was ikzelf degene die surfles kreeg and it was AWESOME! In eerste instantie was het goed dat het water zo koud was dat mijn voeten bevroren zodat ik de stenen en schelpen op de bodem niet voelde, maar na dik een uur vallen en opstaan was er geen spier meer in mijn lichaam die warm genoeg was om mezelf nog omhoog te duwen op mijn board. Desondanks is het me wel gelukt om meerdere keren te blijven staan op mijn board terwijl ik probeerde te surfen op de white wash (zo heet het water nadat de golf breekt). Bij de gedachte om weer het mooie water in te mogen om te surfen met de tafelberg op de achtergrond krijg ik alweer kriebels in mijn buik, wat goed is aangezien ik morgen weer mag surfen! 

Vrijdag was een rustige maar drukke dag op school, wat erg tegenstrijdig klinkt maar waarmee ik bedoel dat er weinig kinderen op school waren, maar wel 10x zo druk waren als de dagen ervoor. In de maand december zijn er maar weinig kinderen op school, omdat veel ouders deze maand niet kunnen betalen om hun kind naar school te laten gaan, ook al vraagt ‘Good Hope’ erg weinig lesgeld. Het feit dat er die dag niks in de planning stond zorgde ervoor dat de kinderen erg onrustig waren, wat inhield dat ze gingen gillen en vechten. Gelukkig hadden Basia en ik van karton een kerstboom gemaakt en papieren ballen die de kinderen konden versieren en op de boom konden plakken. Dit heeft ze even bezig kunnen houden. Maar de hele week had zijn tol geëist, waardoor we allemaal helemaal gesloopt waren en ik zonder stem en met keelpijn die dag de bus instapte om terug te gaan naar ons verblijf. Aangezien ik de surfles voor geen goud wilde missen heb ik na wat paracetamol en een powernap mijn wetsuit aangetrokken en zijn we wederom naar de zee gegaan om de golven te trotseren. And I was actually pretty good! Ik heb op een kleiner board kunnen surfen en het lukte me steeds vaker om zonder 86 keer onder water gespoeld te worden aan het strand te komen! Dus wie weet ga ik voor een nieuwe sportcarrière… haha.

Ik heb veel vrienden en familie verteld dat ik deze reis ben gaan maken omdat ik graag een bijdrage wilde leveren aan de maatschappij, deel wil uitmaken van een groter geheel en een poging wil doen om klein verschil te kunnen maken in het leven van een ander. Na mijn eerste week vrijwilligerswerk kom ik er nu achter dat de uiteindelijke uitkomst niet alleen het kleine verschil is in het leven van een ander, maar vooral ook een groot verschil in het leven van mijzelf. Mijn persoonlijke ontwikkeling, waardering van hetgeen ik in mijn leven heb en kijk op de wereld zijn veranderd en zullen veranderen op een manier die zonder deze reis niet mogelijk had geweest. De realisatie hiervan kwam op het moment dat we door Kaapstad reden en ik met muziek op de achtergrond tranen in mijn ogen kreeg, gewoon door het feit hier te zijn.

Om deze reden ga ik proberen een poging te doen de komende weken niet alleen mijn activiteiten en ervaringen te delen, maar daarbij ook onder woorden te brengen hoe dit impact heeft op mijn leven.

Liefs Cindy


Uiteraard heb ik nog een paar leuke weetjes voor jullie:
- J-walking (Oversteken wanneer het stoplicht op rood staat) is hier heel normaal en zelfs noodzakelijk, omdat de stoplichten amper op groen staan. Heel handig, vooral omdat de auto’s hier aan de andere kant van de weg rijden, waardoor je automatisch de verkeerde kant van de weg checkt of er iets aan komt. En ook een beetje hypocriet om dat we de kinderen een liedje leren dat je alleen mag oversteken als het stoplicht op groen staat…
- Wisten jullie dat het woord ‘blowing’ geen internationaal woord is en anderen dus niet begrijpen dat het gaat over het roken van wiet… Wij zijn er iniedergeval op een komische manier achter gekomen en we nu een inside joke hebben die ons iniedergeval op ieder moment van de dag kan laten lachen.
- Most important of all: Ik ga SKYDIVEN!!! Volgende week zaterdag is THE day!