Eerste week in Joburg

Van de grote stad, 5 kamergenoten, 30 leeftijdsgenoten, super toffe nieuwe vrienden en alle dagen volgepland naar een boerderij met paarden, een eigen slaapkamer met badkamer een liefdevol gastgezin en veel vrije tijd (die er eindelijk voor gezorgd heeft dat ik 1 van de 90 films en een half seizoen van de 6 series die ik heb meegenomen heb kunnen kijken ). Een goede manier om mijn leven zelfs op reis in balans te houden! Alleen een beetje jammer dat het weer zich ook geroepen voelt om balans te zoeken en de heerlijke zon in Kaapstad plaatsgemaakt heeft voor stortregen in Johannesburg. Ik zou er van achter het raam bijna een Nederlands kerstgevoel van krijgen, totdat ik naar buiten stap en het toch nog 20 graden blijkt te zijn. Het kerstgevoel kreeg ik gelukkig wel van de kerstboom die mijn gastgezin mede voor mij opgezet had!

Kerstavond werd echt Zuid-Afrikaans gevierd met een braai en in tegenstelling tot wij plangrage, stressende en perfectionistische Nederlanders als het (onder andere) om het kerstdiner gaat, kan hier iedereen op ieder moment binnen kan komen wandelen en aanschuiven. Op eerste kerstdag zijn we me zijn allen naar de kerk gegaan. Mij laatste kerkdienst was 5 jaar geleden in Amerika en de poging die daar (tevergeefs) gedaan is om mij te bekeren, en vooral de manier waarop, hadden een beetje een nare nasmaak bij mij achtergelaten. Echter het moment dat we de kerk inliepen, kreeg ik toch een beetje het vertrouwde gevoel van 7 jaar geleden toen ik diezelfde kerk inliep en ik juist getriggerd werd om over het geloof na te denken. De kerkdienst was mooi om mee te maken en leuk om te zien mede omdat zowel Wilma als Jaap onderdeel waren van de band die up-tempo songs speelden. Die avond hadden we een, voor mij, traditioneel kerstdiner met een flinke kalkoen, maar dan wel de luxe editie namelijk gevuld met kip en eend, een echte uitkomst voor besluiteloze mensen. Als toetje hadden we een heerlijke kerstcake, waar we ons vervolgens de 6 dagen erna nog iedere avond misselijk aan hebben gegeten.

Om (tevergeefs) te proberen te compenseren voor de kerstmaaltijd besloot ik maandagochtend een work-outje te doen in de paardenarena en let me tell you, het is best hard werken op zo’n zanderige ondergrond. Maar ja, als je je vervolgens de rest van de dag weer volvreet met de restjes van de dag ervoor heeft het natuurlijk niet veel nut om te proberen calorieën kwijt te raken. Gelukkig dan maar dat mijn primaire doel is om fit te blijven (of worden…). Vervolgens zijn we naar Maropeng gegaan, een museum over de evolutie van de mens. Erg interessant aangezien naar mijn idee veel mensen hier in God geloven en die twee niet echt samen gaan. Toch is het een drukbezocht museum. Het is erg modern, met een Efteling-like ‘it’s a small world’ attractie, waarbij je met een boot door alle 4 de klassieke elementen gaat (wind, fire, earth and water) en een vortex tunnel waarbij de tunnel om je heen draait en je kotsmisselijk de overkant bereikt. Voor de archeologische kenners onder ons, dit is ook het museum waar (inmiddels wel een namaak-versie) van de 2,6 miljoen jaar oude schedel van Mrs. Ples zich bevindt, het meest complete schedel ooit van een Australopithecus africanus.

Dinsdag was het ‘leer Cindy rijden dag’. Wat inhield dat ik s-ochtends eerst op een paard gezet werd een opfrissingscursus paardreden kreeg, oftwel beginnerscursus aangezien ik bar weinig onthouden had van 7 jaar geleden. Toch ging ik al een aantal keer met mijn paard in een drafje, waar ik vooral de volgende dagen aan herinnerd ben iedere keer dat ik ging zitten. Mijn doel is wel om zelfstandig te kunnen ‘paardrijden’ voordat ik hier wegga, dus dat wordt nog een uitdaging. Vervolgens ben ik achter het stuur gezet van de auto. Je zou denken dat de grootste uitdaging is dat je stuur aan de rechterkant zit, je met je linkerhand moet schakelen en je aan de linkerkant van de weg rijdt. Afgezien van het feit dat ik in eerste instantie aan de verkeerde kant instapte ging dat allemaal eigenlijk nog wel redelijk goed. Maar de echte draak is de richtingaanwijzer. De ruitenwissers maken overuren door mij aangezien ik die de eerste drie keer dat ik autoreed aanzette iedere keer wanneer ik eigenlijk mijn richtingaanwijzer aan wilde zetten. Gelukkig hoefde ik die dag alleen maar naar de sportschool in het winkelcentrum hier 5 minuten vandaan en is dat zonder krasje gelukt. Eenmaal bij de sportschool was ik van plan een maandabonnement te nemen, om uiteraard een wit voetje te halen bij mijn nieuwe coaches… haha. Allereerst kreeg ik een mooie rondleiding, waarna mij verteld werd dat een maand sporten mij ongeveer 900 rand (60 euro) zou kosten omdat ik geen Zuid-Afrikaanse bank-account heb. Wilma was zo lief om aan te bieden haar bank account te gebruiken, waardoor het met nog maar 465 rand (32 euro) zou kosten, zonder enige verborgen kosten gaven ze vertelden ze ons. Totdat het contract getekend moest worden en we voor de zekerheid nog even vroegen hoe we het contract na een maand weer op konden zeggen en ze toen met de mededeling kwamen dat je dat gewoon op kon zeggen na een maand maar dat je voor de rest van het ineens hetende JAARcontract wel 40% van het bedrag moest blijven betalen. Dus helaas pindakaas, rennen in de paardenarena it is! Als troostprijs dan s’avonds maar even een filmpje pakken in een bioscoop met ligstoelen en bediening tot aan je stoel, tot een klein beetje ergernis van mij aangezien Inferno toch wel een film is die concentratie vereist en mensen die door het beeld lopen daar niet echt bij helpen.

Woensdag mijn allereerste echte manicure gehad, wat misschien meteen een goede motivatie is om te stoppen met nagelbijten.. Woensdagavond is de wekelijkse bijeenkomst waarbij de pastoor en wat vrienden van de kerk naar Jaap en Wilma komen om over het geloof te praten. Allereerst spraken we over wat de afgelopen week gebeurd is en over onze doelstelling voor volgend jaar. Daar kon ik nog aardig over mee praten. Vervolgens vroeg de pastoor of elk van ons twee personen in de groep wilde uitkiezen om voor te bidden. Aangezien ik nog nooit in mijn leven echt gebeden heb, vond ik het erg hypocriet als ik ineens voor mensen zou gaan bidden. Om deze reden heb ik ervoor gekozen dit niet te doen en in tegenstelling tot mijn ervaringen in Amerika werd dat gerespecteerd en heeft 1 vrouw van de groep er zelfs voor gekozen om wel voor mij te bidden (niet dat ik in God zou gaan geloven, maar dat 2017 een mooi jaar voor mij zou worden).

Donderdag, vrijdag en zaterdag verbleef een oude vriendin van Wilma met haar kinderen bij ons. We hebben met z’n allen een gezellige tijd gehad, zijn gaan shoppen en zijn naar het Silverstar casino geweest (no worries, ik heb al mijn geld nog). Gedurende deze drie dagen hebben mijn hersenen wel overuren gemaakt aangezien de jongste zoon een soort van wandelende encyclopedie was die graag zijn kennis deelde maar ook heel graag vragen stelde. En dan niet gewoon vragen als wat vind je leuk om te doen? Nee, als ik een maaltijd was wat voor maaltijd zou ik dan zijn (in detail uiteraard) En als ik een moord zou plegen, hoe zou ik dit dan doen? Psychologisch gezien interessante vragen…
Met oude en nieuw hebben we met z’n allen de Zuid-Afrikaanse versie van 30 secondes gespeeld, ook een flinke uitdaging, aangezien de woorden vaak betrekking hebben op Zuid-Afrikaanse personen, plaatsen of gebeurtenissen en er twee wandelende encyclopedieën aan tafel zaten, en 4 verschillende nationaliteiten. En om 00.00 (een uurtje eerder dan bij jullie) hebben we met z’n allen geproost op het nieuwe jaar met een glaasje bubbels en mijn zelfgemaakte oliebollen! 
Vanaf volgende week ga ik als het goed is beginnen met het doen van vrijwilligersactiviteiten!

Bij deze wens ik iedereen een gelukkig nieuwjaar, met veel liefde en geluk!

Liefs Cindy