Goodbye South-Africa

Wat is een beter moment om je laatste blog te schrijven dan het moment waarop je bij de gate zit te wachten en het immens grote vliegtuig voor je ziet wachten om je weer terug te brengen naar je geboorteland. Want dat is het, Nederland is mijn geboorteland, maar inmiddels niet meer mijn enige thuis. In de afgelopen twee maanden is Zuid-Afrika mijn tweede thuis geworden. 7 jaar geleden had ik dat gevoel al na twee weken, maar deze keer na twee maanden weet ik het zeker!

De afgelopen week is voorbijgevlogen. Maandag was een rustige dag die bestond uit een work-outje en het maken van de collages voor AFFT.

Dinsdag ben ik met Wilma en Stevie naar AFFT gegaan om afscheid te nemen, de collages te brengen en hen te verblijden met een donatie om hen te ondersteunen in het fantastische werk dat ze doen voor de kinderen in de townships. Naast ontzettende waardering voor zowel de collages als de donatie, was te merken dat ze mijn aanwezigheid echt gewaardeerd hadden en is mij wel 10 keer gevraagd of ik niet wat langer wilde blijven. AFFT heeft aangegeven dat ze graag contact met mij houden en mij graag nog een keer willen zien in Zuid-Afrika. Er is zelfs gesproken over eventuele plannen om een volgende trip naar Zuid-Afrika te verwezenlijken…haha. Een leuk feitje voor iedereen die zo fantastisch is geweest om geld te doneren; wij zijn momenteel de grootste donatie van dit jaar voor AFFT!! ( we laten gewoon achterwege dat het nog maar 19 januari is haha). Dinsdagavond zijn we uit eten geweest bij Spurs met ‘het gezin’ om alvast te toasten op de fantastische tijd die we hebben gehad!

Woensdag stond er uiteindelijk nog iets heel spannends op de planning! Een hele andere soort van adrenalinekick, namelijk een die ook zomaar had kunnen eindigen in ik die flauwvalt in de OK. Ik had namelijk aangegeven dat ik het wel leuk vond om een keer mee te gaan met Wilma naar haar werk. Zij is wondverzorgster en zij werkt dus ook ziekenhuizen. Nu stond er voor woensdag een wondverzorging op de planning bij een patiënt die een open hart operatie had gehad en waarbij de (9cm diepe!) wond niet goed wilde helen. Om de wond goed te kunnen verzorgen moest de patiënt opnieuw de OK op, onder narcose worden gebracht en kon Wilma haar gang gaan. Ik dacht leuk mee te gaan naar het ziekenhuis, maar vervolgens nam Wilma me mee naar de verkleedkamer, kreeg ik scrubs aan zag ik er met mijn haarkapje en mondkapje uit als een echte OK-verpleegster! Dit hield dus ook in dat ik samen met Wilma de OK inging om de ingreep met eigen ogen te zien. In eerste instantie zorgde de spanning (ik ben niet echt een fan van bloed) en de geur van het mondkapje voor een misselijk gevoel, maar ik wil me natuurlijk niet laten kennen. Dus zei ik met mijn grote mond dat ik wel een foto wilde maken van de wond voor Wilma haar administratie. Gelukkig was er niet veel te zien naast de snee en is het me gelukt om op mijn eigen benen de OK weer uit te lopen. Uiteindelijk was het zien van de anesthesist die probeerde een slangetje door de patiënt zijn keel te duwen nog het meest onprettige en vond ik het (achteraf) super gaaf om mee te hebben mogen maken! Vervolgens heb ik Wilma en de Cedar mini’s blij mogen maken met ook een donatie om ervoor te zorgen dat de weeskinderen en de kinderen met allerlei soorten problemen de kans krijgen om tijdelijk hun problemen te vergeten of zelfs met hun problemen leren omgaan door met de mini paarden te spelen! En hen vervolgens ook nog eens te verblijden met hun eigen dekentje en een armbandje. Hoe nietig dit ook klinkt voor ons, ik heb met eigen ogen kunnen zien hoe zoiets kleins een kind hier kan verblijden en let me tell you, it’s definitely worth it! Naast Good Hope in Kaapstad, AFFT in Johannesburg en de Cedar mini’s in Johannesburg, heb ik de keuze gemaakt om een klein deel van het fundraising geld te besteden aan de 4 weeskinderen waarmee ik afgelopen zaterdagavond gedanst heb. Deze kinderen leefden op straat, waarbij het oudste kind (van pas 10 jaar oud!!) zorgde voor de overige 3 kinderen. Het was ook de grootste uitdaging om haar mee te laten dansen, maar het is uiteindelijk gelukt en hoe mooi is het dan om te zien dat ze gewoon een kind kan zijn in plaats van een surrogaatmoeder op 10-jarige leeftijd…. Ik heb een klein bedrag gegeven aan de verzorgster van deze kinderen om een extra truitje te kopen of een keer iets lekkers te gaan eten. Vervolgens kreeg ik te horen dat ze het geld zou gebruiken voor winterjassen voor de kinderen, aangezien het hier bijna winter wordt en de kinderen geen goede jassen hebben. Nogmaals denk ik dat dit een erg goede bestemming is voor ons donatiegeld! ’s-Avonds heb ik afscheid genomen van alle gezellige mensen die ik heb leren kennen via de kerk en via homecell.

En donderdag was het dan zover… ’s-Ochtends genoten van de laatste zonnestraaltjes tijdens mijn work-out. Mijn tassen ingepakt. Nog een lekker drankje gedronken op een terrasje. En toen was het tijd om naar het vliegveld te gaan. En wat een ontzettend dankbaar gevoel dat ik heb gekregen dat zowel Wilma, Stevie en Jaap thuis zijn gebleven of eerder naar huis zijn gekomen om met mij mee te gaan naar het vliegveld en afscheid te nemen. Bij het inchecken had ik wederom te veel kilo’s in mijn bagage dus heb ik weer wat extra’s in mijn handbagage moeten proppen. Vervolgens hebben we een heerlijke maaltijd genuttigd en geproost op de geweldige tijd, een goede reis en uiteraard een volgende reis naar Zuid-Afrika! Vanuit het diepste van mijn hart hoop ik werkelijk dat die er gaat komen en voor zover het in mijn eigen macht ligt, ga ik ervoor zorgen dat die er gaat komen! Zowel Wilma als Jaap hebben aangegeven dat ik altijd welkom ben, en zelfs iemand mee mag nemen... So who wants to go?! Personally I would really love to take someone with me next time and share this amazing experience with and introduce him/her to my amazing second family! Jaap, Wilma, Stevie, thank you so much for everything! Ik kan jullie niet genoeg bedanken, maar ik hoop jullie de cadeautjes wel als een blijk van mijn enorme waardering zullen zien. Helaas is het pakketje met cadeautjes (die ik 2 maanden geleden al heb opgestuurd) nog steeds niet aangekomen, maar ze komen er wel!

Goodbye South-Africa! I WILL visit you again!

Ik zal wanneer ik in Nederland ben nog een afsluitende blog schrijven met een kleine samenvatting van mijn geweldige reis!

Liefs Cindy