Mijn laatste week in Kaapstad

Aangezien deze week nog steeds de Holiday Club op het programma stond, hebben we heel de week sportactiviteiten gedaan met de kinderen uit de townships en settlements. Maandag stond er een sportdag op het programma waarbij we met een groep kinderen rugby, zittend voetbal (wat serieuze een goede work-out is voor je handen omdat je als een monkey op handen en voeten vooruit moet zien te komen), gewoon voetbal en basketbal hebben gespeeld. Als eindspel werden we verdeeld in groepjes van 5 en gaf de spelleider opdrachten waarbij je als groep moest zorgen dat het juiste aantal lichaamsdelen de grond raakten. De opdracht waarbij 3 voeten en 5 handen de grond moesten raken zorgde hierbij al voor hilarische acties, maar die ging nog goed met mijn groepje. De echte kortsluiting in mijn hersenen kwam pas toen we 10 voeten, 10 handen en 5 neuzen op de grond moesten zien te krijgen. Mijn hersenen zaten in zo’n vast patroon dat ik in kikkerzit (met mijn voeten plat op de grond) met mijn neus de grond probeerde aan te raken. Resultaat? Dat ik naar voren kukelde en met mijn volle gewicht op mijn neus in het gras belande. Seriously, probeer het eens thuis (is vast ook een leuk spelletje als je een paar drankjes op hebt trouwens). Als iemand de juiste houding weet om met beide voeten en handen plat op de grond te blijven terwijl je neus ook nog eens de grond raakt, let me know!! :)

Dinsdag zijn Basia en ik nog een laatste keer (voor mij) naar Good Hope geweest, de school waar we de eerste twee weken les hebben gegeven. Afgelopen week en de komende weken wordt er hard gewerkt om de school op te knappen. Dit houdt in; schoonmaken, ongedierte bestrijden, licht, wc’s en kapotte ramen maken, lekkende garagedeur en dak maken, tapijten vernieuwen en uiteraard verven en decoraties maken. Nu denk je, verven is een piece of cake, dekkende verf kopen, misschien even wat schuren en gaan met die banaan! Nou niet dus… De gehele school is namelijk van binnen ooit geverfd met enamel verf. Zegt mij helemaal niets, maar we zijn er achter gekomen dat die verf in combinatie met een vochtige muur er bijna niet af te krijgen is… Er overheen verven ging niet want dat droop er meteen weer af, schuren hielp ook niet en er was geen geld om iets anders te kopen waardoor wij woensdagmiddag met 6 vrijwilligers met een plamuurmesje op de muur hebben in staan hakken en staan schrappen om de verf eraf te krijgen…. Na 3 welgetelde uren en 6 sneetjes in mijn duim hadden we met 6 man in totaal welgeteld zo’n 1 vierkante meter verf van de muur afgeschraapt… Naast het feit dat het echt niet te doen was, vond ik het zonde van onze tijd omdat we in die 3 uur met 6 vrijwilligers zoveel andere dingen hadden kunnen doen. Ik had al besloten om deel van het fundraising geld (wat jullie fantastische mensen gedoneerd hebben!) te gebruiken om noodzakelijke spullen te kopen om de school op te knappen. Dus zijn we diezelfde middag naar de winkel gegaan om paint stripper te kopen (and that worked, want nu is 1 klaslokaal al helemaal ontdaan van de verf). Daarnaast heb ik onder andere babydoekjes, toiletpapier (dat hadden ze namelijk helemaal niet terwijl er wel grote boodschappen gedaan werden op het toilet…), een verschoningsmat voor de baby’s, een vloermat, schrijfmaterialen, en speeltjes om de motorische vaardigheden te verbeteren gekocht. Verder heb ik geld gedoneerd om de lekkende garagedeur en het lekkende dak te vervangen en gekleurde verf te kopen. Ook heb ik gevraagd of ze een watertap willen kopen, zodat de kinderen hun handen kunnen wassen na een toiletbezoek. Momenteel ‘wassen’ ze namelijk hun handen door deze in een bak met water te stoppen die de hele week in de gang staat… Ik heb gevraagd of ze mij een foto sturen van de school wanneer deze klaar is en deze zal ik dan uiteraard met jullie delen, zodat jullie zelf ook kunnen zien wat voor moois jullie deze kinderen hebben gegeven en kansen voor hen gecreëerd hebben!

Die middag hebben we de kans gekregen om met de betrokken vrijwilligers de moeder van het meisje dat in coma ligt te ontmoeten. Ondanks dat het niet makkelijk was, was het wel heel fijn voor zowel haar moeder als voor ons om elkaar te ontmoeten en de kans te krijgen om de familie persoonlijk heel veel sterkte te wensen.

Vervolgens zijn we gaan surfen, waarbij het mij gelukt is 1 grote goede golf te pakken. Echter kreeg ik niet echt de kans hiervan te genieten, aangezien er op het moment dat ik het water inviel een verschrikkelijke kramp in mijn kuit schoot. Ik heb uiteraard wel eens vaker kramp in mijn kuit gehad, maar dit was serieus zo pijnlijk dat ik wel kon schreeuwen en janken van de pijn, wat ik uiteraard om mijn imago te beschermen niet gedaan heb. Het vervelende was wel dat ik nog steeds middenin een set van golven zat toen de kramp erin schoot en ik dus echt als een idioot met mijn handen probeerden boven water te blijven aangezien mijn been niet meer werkte. Godzijdank lukte het me op mijn board te gaan liggen en kwam er 1 goede golf die me helemaal mee nam naar het strand. Mijn surfinstructeur bevestigde nog even dat dit wel een van de ergste krampen was die hij ooit had gezien aangezien mijn kuit 1 grote blok steen was. Na een 10 minuten durende pijniging lukte het me iniedergeval om op te staan en heeft mijn kuit me nog 3 dagen aan dit voorval herinnerd.

Ondanks mijn strakke kuit is het me wel gelukt om woensdag met de kinderen nogmaals Lion’s Head te beklimmen en nog één laatste keer te kunnen genieten van het fantastische uitzicht!

Donderdag kreeg ik dan eindelijk een beetje het kerstgevoel! Ik kan namelijk zeggen dat ik geschaatst heb ik Zuid-Afrika! Met alle kinderen zijn we naar een schaatsbaan gegaan en met All I want for christmass van Mariah Carey op de achtergrond trokken we onze schaatsen aan. Toen ook nog eens de discolichten aangingen kon het feest natuurlijk niet meer stuk. Dat was ook het moment dat één van de jongens naar me toe kwam en zei: ‘Nu kunnen we op zoek naar de leuke meisjes!’. Helaas zonder nummers uitgewisseld te hebben was het alweer tijd om van de schaatsbaan af te gaan. De kinderen mochten vervolgens nog even naar de arcade (spelletjeshal) om hun skills te laten zien en hun geluk te beproeven. Na het winnen van verschillende armbandjes en ringen was het dan wel echt tijd om terug te gaan en met pijn in mijn hart mijn allerlaatste surfles te krijgen. Ik heb er deze keer voor gekozen om van tevoren een warming-up en een schietgebedje te doen zoodat ik hopelijk geen kramp zou krijgen. Allereerst pakte ik wat white-wash golven (zodat er ook wat foto’s gemaakt konden worden) en vervolgens gingen Basia, Lennart en ik voor de laatste keer paddelen om nog één keer zo’n fantastische golf te kunnen pakken. De eerste keer mislukte volledig, de tweede keer ook en aangezien de kramp al in mijn tenen was getrokken was ik bang dat de derde keer mijn laatste kans zou zijn. Basia en ik begonnen die derde keer lekker door een verkeerd moment uit te kiezen om te gaan paddelen waardoor we continue overspoeld werden door golven en het super lang duurde voordat het lukte om achter de golven te komen. Eenmaal daar zag ik vrij snel de perfecte golf aankomen en was ik vastbesloten om die te pakken. En YEAAAAAAH it worked! Ik heb mogen eindigen met de beste golf die ik ooit gesurfd heb en what an AMAZING feeling is that! AWESOME!
Met dit gevoel zijn we diezelfde avond heerlijk uit eten gegaan met een grote groep bij MOYO. Een Afrikaans restaurant met traditionele gerechten waarbij ik krokodil en struisvogel geproefd heb en zelf een heerlijke peri peri kip op heb. Na een heerlijk feestje in Thursty Turtle (nee het is geen spelfout), zat mijn laatste avond in Kaapstad erop…

Vrijdag heb ik het vrijwilligerswerk af mogen sluiten op het kerstfeest dat georganiseerd was voor alle kinderen in een settlement, waarbij ik de taak had om de gezichten van kindjes lekker onder te kliederen. Wat vooral kliederen was toen één van de kinderen vroeg of ik een dinosaurus op zijn gezicht wilde tekenen, wat niet echt een succes was… Vervolgens ben ik eerder naar huis gegaan om mijn koffer in te pakken en heb ik nog even een stressmoment gehad omdat de rest van de groep nog niet terug was op het tijdstip dat ik eigenlijk moest vertrekken naar het vliegveld. Gelukkig kwamen ze net op tijd terug en heb ik iedereen (met pijn in mijn hart) gedag kunnen zeggen…
Ik heb hier ervaringen opgedaan voor een heel mensenleven, maar nu mijn laatste week erop zit voelt het alsof ik hier gisteren pas binnen kwam wandelen met mijn koffertje.

Zoals heel mooi in een reactie op mijn vorige blog staat geschreven is er een onuitwisbare kras gekomen op mijn reis. Een kras die altijd zeer zal blijven doen, maar die me er ook altijd aan zal herinneren dat ik mensen heb mogen leren kennen die ik anders nooit gekend zou hebben. Ik heb de most amazing mensen ontmoet, friends for life gemaakt, voldoening kunnen vinden in het werk dat we gedaan hebben en ongelofelijk veel mooie en leerzame ervaringen opgedaan.

In het vliegtuig richting Johannesburg ben ik meteen knock-out gegaan en pas wakker geworden toen ik aankwam. Mijn aankomst hier bij familie Heesterbeek/vd Hoeven voelde als een heerlijk warm bad, waardoor ik ervan overtuigd ben dat ik hier ook een ongelofelijk mooie tijd tegemoet ga! :)

For now, I wish you all a Merry Christmas!

Lots of love,
Cindy